Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Το έθιμο της Πρωταπριλιάς


Κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα. Πρόκειται για μία παιγνιώδη συνήθεια των ανθρώπων, με παγκόσμια διάσταση. Το έθιμο έλκει την καταγωγή του από τη Δύση και ρίζες του ανιχνεύονται στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθισαν την Πρωταπριλιά που καλυτέρευε ο καιρός να βγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, αλλά οι ψεύτικες ιστορίες τους για μεγάλα ψάρια έδιναν κι έπαιρναν.

Στον ελληνικό χώρο το έθιμο πρέπει να ήταν γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών. Η συνήθεια να λένε ψέματα δεν είναι άγνωστη στην Ελλάδα. Μάλιστα, αποτελεί, όπως υποστηρίζει ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας, συνήθη μηχανισμό στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιτυχίας μιας μαγικής ενέργειας ή ενός δύσκολου έργου, βάσει της αντίληψης ότι η ψευδολογία ξεγελά και εμποδίζει τις βλαπτικές δυνάμεις. Και το ψέμα της Πρωταπριλιάς είναι «ένα σκόπιμο ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την αγροτική παραγωγή», σύμφωνα με το λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο.

Πρωταπριλιάτικες φάρσες που άφησαν εποχή:
Το 1957, ο παρουσιαστής ειδήσεων του BBC Ρίτσαρντ Ντίμπλεμπι παρουσίασε οπτικοποιημένο ρεπορτάζ για την ανοιξιάτική συγκομιδή σπαγγέτι στην Ιταλία και γίνεται πιστευτός!

Το 1993, αρθρο στη βρετανική εφημερίδα Independent ανέφερε την ανακάλυψη του χωριού του Aστερίξ από επιστήμονες των Πανεπιστημίων της Οξφόρδης και της Βρέστης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι ανασκαφές έφεραν στο φως νομίσματα, στα οποία απεικονίζονταν αγριογούρουνα, ενώ δεν υπήρχε ίχνος ρωμαϊκής εισβολής!

Το 1995, το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε ότι κατά τις ανασκαφές του μετρό βρέθηκε ο τάφος του Σωκράτη. Το υπουργείο έδωσε, μάλιστα, λεπτομέρειες, ενώ σημείωνε ότι βρέθηκαν επίσης ο χιτώνας του ιδίου, αλλά και ίχνη του κονίου που είχε πιει. Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου μέσω των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων. Πρώτο στην παγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού έπεσε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, που λίγες ώρες μετά έσπευσε να ανακαλέσει.

Το 2008, το BBC παρουσίασε βίντεο με μία μοναδική ανακάλυψη. Πιγκουίνοι της Ανταρκτικής μετατρέπονται σε αποδημητικά πουλιά, πετώντας μίλια μακριά. Σύμφωνα με τον παρουσιαστή, Τέρι Τζόουνς, προορισμός τους είναι τα τροπικά δάση της Αμερικής
 

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Ανθισμένα βάζα

Τελειώνη ο Μάρτης κι εγώ, ενώ έφυγα για λίγες μόνο μέρες τη Καθαρά Δευτέρα, βρίσκομαι ακόμη "κολλημένη" στο χωριό. Τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή, γιατί εκεί που αποφασίζω να γυρίσω στο κλίνον άστη, εκεί βρίσκω κάποια πρόφαση και παραμένω. Δύσκολο, εδώ που τα λέμε, να σηκωθείς να φύγεις όταν η φύση γύρω σου αρχίζει να ξυπνά. Είναι και που οι παππούδες μεγάλωσαν και χρειάζονται βοήθεια. Μ'αυτά και μ'εκείνα με βλέπω εδώ μέχρι το Πάσχα.
Κι έχω τόσα πράγματα να μοιραστώ μαζί σας.

Προς το παρόν δείτε αυτό το βιντεάκι με τα υπέροχα ανοιξιάτικα βαζάκια.

https://www.youtube.com/watch?v=tnykuckUmtA

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Παιδικό καδράκι

Όσες φορές έχω προσπαθήσει να φτιάξω κάτι, αφού το έχω μελετήσει κι έχω αποφασίσει πως ακριβώς το θέλω, δεν μου βγαίνει. Πιστεύω πως είναι κάτι σαν κατάρα. Όπως αυτός ο καμβάς. Ξεκίνησε πέρυσι να γίνει δώρο για του Αγ. Βαλεντίνου. Τελικά, έμεινε αχρησιμοποίητος σ'ένα ντουλάπι για σχεδόν ένα χρόνο.

Ένα απόγευμα, πηγαίνοντας στη παιδική χαρά με τη μικρή μου, περάσαμε από το ψιλικατζίδικο.
Αν και δεν συνηθίζω να της αγοράζω μικροπράγματα που, συνήθως καταλήγουν πεταμένα σε κάποια γωνιά του σπιτιού, όταν μου ζήτησε να της πάρω μια σακούλα με διάφορα ανάγλυφα αυτοκόλλητα με τη Φραουλίτσα, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό αυτός ο πίνακας.
Το αποτέλεσμα το βλέπετε. Πολύ ροζ, πολύ κοριτσίστικο. Ότι πρέπει για τη μικρούλα.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Χαρταετοί στον αέρα!!!

Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι απόκριες τα αγόρια κάθε γειτονιάς να τρέχουν για τις απαραίτητες προμήθειες, ώστε να κατακευάσουν τους χαρταετούς τους. Συναγωνίζονταν ποιος θα είναι ομορφότερος, ποιος ο μεγαλύτερος, ποιος θα πετάξει ψηλότερα.

Και λίγες μέρες μετά,  σηκώνοντας το βλέμα στον ουρανό, έβλεπες να ξεπροβάλλουν ένας-δυο στην αρχή, όλο και περισσότεροι κάθε μέρα, με αποκορύφωμα την Καθαρά Δευτέρα, που ο ουρανός γέμιζε χρώματα με τους "ουράνιους χορευτές".
 
Θυμάμαι ακόμα, την χαρά που έκανα όταν μαζί με τους θείους μου φτιάχναμε τον δικό μας χαρταετό και καταφέρναμε να τον κάνουμε να πετάξει.

Αυτή τη χαρά θέλω να δω στο προσωπάκι της μικρούλας μου φέτος, μιας που θα είμαστε στο χωριό μας για την Καθαρά Δευτέρα και θα πετάξουμε χαρταετό, αν μας το επιτρέψει ο καιρός.

Σας εύχομαι καλά κούλουμα και καλά πετάγματα, με τη τόσο γνωστή μελωδία του Μ.Θεοδωράκη "Χαρταετοί"

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Πεταλούδα από μέταλλο .......... ή μήπως όχι;


Η πεταλούδα αυτή έγινε δώρο γενεθλίων για καλή μου φίλη.
Δεν είναι τέλεια; Ελπίζω να της αρέσει.

Η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα πάρα πολύ για να τη φτιάξω. Μια βδομάδα τώρα το προσπαθώ.

Πώς σας φαίνεται;;;; Περιμένω εντυπώσεις.


Τί έφτιαξα πάλι!!!!



 
 
Δεν έβγαλα φωτογραφίες, γιατί δεν ήξερα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.
Υπόσχομαι όμως, στην επόμενη κατασκευή με την ίδια τεχνική να αναρτήσω ακριβής οδηγίες, φωτογραφίες και βίντεο.
 

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Δεν θέλω λουλούδια, ούτε ευχές. Θέλω πράξεις.

Πάντα ήμουν "φεμινίστρια", αν αυτό σημαίνει ότι πιστεύω στην ισότητα μεταξύ των ανθρώπων όποιου φίλου, χρώματος ή κοινωνικής τάξης κι αν είναι.

Άρθρα του τύπου "Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μάρτη σε ανάμνηση της διαμαρτυρίας των γυναικών της κλωστοϋφαντουργίας στην Αμερική, κ.λ.π.........." με αφήνουν αδιάφορη. Μετά από τόσα χρόνια επανάληψης τα έχουμε μάθει πια.
Επίσης, το ότι σήμερα, όλα τα κανάλια θα έχουν ρεπορτάζ από κάποια χωριά της πατρίδας μας όπου, οι άντρες με μαντήλια και ποδιές θα κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και οι γυναίκες θα παίζουν πρέφα στα καφενεία, και θα σχολιάζουν χαριτολογώντας το γεγονός, με κάνει έξαλλη.
Η εμπορευματοποίηση του γεγονότος με τα λουλούδια, τα δώρα, τις προγραμματισμένες εξόδους γυναικών, λόγω της ημέρας, μου δίνουν την αίσθηση της απαξίωσης.
Γιατί πρέπει την σημερινή μέρα για να λάβουμε λουλούδια από τους αγαπημένους μας;
Δεν θέλω να δείξει την εκτίμησή του γι' αυτό που είμαι, μόνο σήμερα. Θέλω να το κάνει κάθε μέρα. Όχι με λουλούδια, αλλά με πράξεις.
Γιατί σήμερα μου δίνει ο σύντροφός μου την "άδεια" να βγω για νυχτερινή διασκέδαση με τις φίλες μου, μέχρι ότι ώρα θέλω, και για να το κάνω οποιαδήποτε άλλη μέρα θα πρέπει πρώτα να το συζητήσουμε;
Δεν θέλω να ακούω από πολιτικούς (άνδρες και γυναίκες) βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου "Η γυναίκα σήμερα με τους αγώνες της έχει καταφέρει........" ή "Μαζί θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα της γυναίκας στη δουλειά, στα κοινά, κτλ.......). Σε μένα ακούγονται ψεύτικα και κούφια. Λόγια που λέγονται για εντυπωσιασμό και λόγω της ημέρας.
Δεν θέλω στις 9 Μάρτη να υπάρχουν γυναίκες που υποφέρουν, που πεινάνε, που κακοποιούνται, αμόρφωτες, ακρωτηριασμένες επειδή έτσι απαιτεί η παράδοση (κλειτοριδεκτομή), που κρύβουν τα πρόσωπά τους επειδή το απαιτεί η θρησκεία (των αντρών).
 
Δεν θέλω....................................... Δεν θέλω..................................................
 
Θέλω Πράξεις. Θέλω Αλλαγή. Θέλω όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι.
Όχι από αύριο. Από σήμερα. Από τώρα.
 
Μπορεί να σας φαίνονται πολύ τραβηγμένα αυτά που λέω και να με θεωρήσετε υπερβολική. Έτσι, όμως, νιώθω παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μας.
 
Αν έχετε διαφορετική άποψή ή κι αν συμφωνείτε, ως ένα βαθμό, με τη δική μου, μπορείτε να στείλετε τα σχόλιά σας ώστε να συζητήσουμε πάνω στο θέμα.
Θα χαρώ πολύ αν το κάνετε.
 
 
 

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Καπέλο & μαντήλι

Έμαθα να πλέκω με βελονάκι γύρω στα 9-10 από τις γιαγιάδες μου. Μη φανταστείτε τίποτα περίπλοκο. Έκοβα παλιά ρούχα σε λωρίδες και με αυτά έφτιαχνα χαλάκια.

Από τότε μέχρι σήμερα δεν  έχω εξελιχθεί και τόσο. Πλέκω καμιά δαντέλα ή κανένα λουλούδι που βλέπω σε κάποιο περιοδικό (Εκείνη, Πρακτική, Αλέξια, κ.α.) και αυτό είναι όλο.

 
Σήμερα, σας δείχνω ένα καπέλο που έπλεξα για τη μεγάλη μου κόρη, ακολουθώντας οδηγίες από το internet (δεν θυμάμαι που, αλλά θα το αναρτήσω μόλις το βρω) και ένα τριγωνικό μαντήλι, από το ίδιο νήμα, που το έπλεξε η φίλη μου, Εύη.
 
 

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Πλέξιμο όπως......... η γιαγιά

Το δημοτικό σχολείο της περιοχής μας βρίσκεται δίπλα σ' ένα μικρό παρκάκι. Εκεί, τα μεσημέρια και όταν το επιτρέπει ο καιρός, μαζεύονται πολλά παιδάκια του σχολείου και παίζουν για λίγο μετά το σχόλασμα. Εννοείται, ότι μαζεύονται και οι μαμάδες. Κάποιες φορές, πηγαίνω με τη μικρή μου να παίξει με τους φίλους της και να δω κι εγώ τις δικές μου φίλες.
 
Ένα μεσημέρι, εκεί που "κουσκουσεύαμε" ήρθε μια γιαγιά στο απέναντι παγκάκι με το πλεκτό της ανά χείρας. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος που έπλεκε. Εκτός του ότι δεν κοιτούσε καθόλου το πλεκτό της, κρατούσε τις βελόνες στον αέρα. Αυτόν τον τρόπο πλεξίματος ήθελα πάντα να τον μάθω.
 
Εάν θέλετε να μάθετε κι εσείς να πλέκετε έτσι, δείτε πως γίνεται πατώντας εδώ.