Η καλύτερη πειθαρχία είναι η ΑΓΑΠΗ

Κάπου διάβασα το παρακάτω κείμενο και ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.

Ένα από τα παράδοξα της ζωής είναι πως παρόλο που οι περισσότεροι από μας υπέφεραν σε ποικίλους βαθμούς κατά την παιδική τους ηλικία, λίγοι ξέρουν πώς να φέρονται στα παιδιά τους. Βρισκόμαστε μπροστά σε αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τη φροντίδα του παιδιού. ́Ο,τι θεωρούνταν σωστό πριν από μερικά χρόνια δεν είναι της μόδας σήμερα.

Στη δεκαετία του είκοσι ένας συμπεριφορικός ψυχολόγος με αναμφισβήτητα καλές προθέσεις υποστήριζε ότι πρέπει να μαθαίνουμε πειθαρχία στα μωρά με το να μην τα σηκώνουμε όταν κλαίνε. Ευτυχώς, πολλές μητέρες ποτέ δεν άκουσαν αυτόν ή τις θεωρίες του. Στις επόμενες δύο δεκαετίες οι ερευνητές αποκάλυψαν αυτό που οι μητέρες ήξεραν από πάντα: ένα μωρό κλαίει από φυσική ή συναισθηματική ανάγκη, που δεν υπόκειται σε πειθαρχία. ́Οταν αρνούμαστε σκόπιμα να ανταποκριθούμε στις ανάγκες ενός μωρού του μεταδίδουμε ένα αίσθημα απόρριψης που μπορεί να χρωματίσει όλες τις παρεπόμενες εμπειρίες του.

Η καρδιά της μάνας είναι απολύτως αξιόπιστη: της λέει πώς να δείχνει την αγάπη της με το να αγαπά.

Κοσμήματα

Καλημέρα! Είχα υποσχεθεί, εδώ και καιρό, να σας δείξω κάποια από τα κοσμήματα που φτιάχνω. 

Μένοντας πιστή στην υπόσχεσή μου δείτε εδώ κάποια από αυτά. 

Θα φροντίσω να ανεβάσω σύντομα περισσότερες φωτογραφίες.

Θα χαρώ πολύ να μου αφήσετε σχόλια για τις εντυπώσεις σας.

Δεύτερη ζωή δεν έχει (Οδυσσέας Ελύτης)

Κάπου διάβασα σήμερα το "Δεύτερη Ζωή δεν έχει" του Οδυσσέα Ελύτη και αμέσως μου ήρθε στο νου μια συζήτηση που είχα εχθές το βράδυ σχετικά με το πως κάποιοι άνθρωποι που η μοίρα τους έχει δώσει γερά χτυπήματα παραμένουν δυνατοί και όχι μόνο συνεχίζουν τη ζωή τους, αλλά και γίνονται φάροι για άλλους ανθρώπους. 

Διαβάστε το και θα καταλάβετε.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει