Δροσερά βραχιολάκια

Απλά, καλοκαιρινά, κοριτσίστικα βραχιολάκια για τις μικρές μας κυρίες.

 

Θαλασσογραφία

 

Μια ακόμη καλοκαιρινή δημιουργία της Νικολέτας.

 

 

Ταξίδι στα νησιά

Πρώτη μέρα του καλοκαιριού σήμερα, όπως φρόντισε να μας ενημερώσει το Google.

 

Καλό καλοκαίρι σε όλες σας,

 με ένα πίνακα κεντημένο από τα χεράκια μου

τις παλιές-παλιές-παλιές εποχές.

 

Θαλασσινή αύρα

Μια τσάντα, δώρο από την φίλη μου Νικολέτα, που μυρίζει καλοκαίρι.

'Οταν ανέφερε πως μου ετοιμάζει μια τσάντα,

είπε ότι "δεν είναι τίποτα για να τη φοράς,

αλλά είναι καλή για να αποθηκεύεις γραφική ύλη".

Μα καλή μου Νικολέτα, πως γίνεται να μην κυκλοφορήσεις

με τη θάλασσα και την άμμο στον ώμο σου;

 

 

Εσείς τι νομίζεται; Άδικο έχω;

 

 

Καλημέρα!

 

Σήμερα θέλω να καλωσορίσω τις νέες μου φίλες και να σας ευχαριστήσω όλες για τα σχόλιά σας.

 

Έχω επίσης μια απορία και θα εκτιμούσα πραγματικά αν κάποιες σπαταλήσετε λίγο από το χρόνο σας για να με βοηθήσετε.

 

Η ερώτηση έχει να κάνει με τα banner. Βλέπω ότι κάποιες από εσάς έχετε στα blog σας το banner των Ελληνίδων blogger και κάποια άλλα σχετικά με φιλανθρωπικές δράσεις. Θα ήθελα να βάλω κι εγώ κάποια που θεωρώ σημαντικά, αλλά δεν ξέρω πως.

 

Περιμένω με ανυπομονησία τις απαντήσεις σας. Ευχαριστώ!!!

 

Καραβάκι του Αιγαίου

Θυμάστε το καραβάκι του Μπάμπη με την τεχνική Papier Mache;

Εδώ έφτιαξα ένα πολύ κοριτσίστικο καράβι.
Με την ίδια τεχνική, μόνο που αυτή τη φορά το συνέχισα κάνοντας ντεκουπάζ.
Τα μοτίβα που χρησιμοποίησα τα βρήκα στο canon creative park.
Τα τύπωσα  σε χαρτί Α4 στον εκτυπωτή μου (έναν απλό inject).
Αφού τα έσκισα σε μικρά κομμάτια το βούτηξα για πολύ-πολύ λίγο (για να μην ξεβάψουν και χαθούν τα σχέδια) σε ένα κουπάκι με νερό και τα σκούπισα ελαφρά με χαρτί κουζίνας. Τέλος τα κόλλησα με αραιωμένη ατλακόλ.

Μου αρέσει τόσο πολύ το αποτέλεσμα, που παρόλο που δεν έχει βρει ακόμη τη θέση του,

δεν μπορώ να μη σας το δείξω.

Όταν φτιάξω και την βάση του θα συμπληρώσω την ανάρτησή μου με νέες εικόνες.

Θήκη γυαλιών

Μια απλή θήκη γυαλιών για τη μαμά μου, φτιαγμένη από ένα δικό της παλιό τσαντάκι-πορτοφόλι, ενισχυμένη εσωτερικά με τσόχα. Εξωτερικά τη στόλισα με λίγο καραβόπανο (δείγματα που μου χάρισε η φίλη μου Ζωή).

Πολύ δύσκολη "πελάτισσα" η μητέρα μου. Πιστεύω όμως ότι κατάφερα να την ικανοποιήσω, μιας και η θήκη χωράει μέσα στο μικρό τσαντάκι της μαζί με τα χίλια-μύρια άλλα πράγματα που προσπαθεί να στριμώξει σε αυτό.

 

Τρισδιάστατο Μενταγιόν

Επιτέλους και κάτι για μένα.

 Όχι πως δεν φοράω κάποια από τα αξεσουάρ που φτιάχνω, αλλά αυτό το έφτιαξα έχοντας στο νου μου μόνο το τι θα ταίριαζε σε μένα. Κάτι απλό και ξεχωριστό.

Είναι φτιαγμένο με την τεχνική της πεταλούδας από μέταλλο μόνο πιο περίπλοκο και με περισσότερο χρώμα.

Είναι κρεμασμένο σε δερμάτινο κορδόνι και έχει τη δυνατότητα να αυξομειώνεται κατά το δοκούν.

 

 

Προσθέτω και μια φωτογραφία με λεπτομέρεια, γιατί το "μοντέλο" μου δεν μπορούσε να σταθεί ακίνητο για περισσότερο από 10".

 

 

Βραχιόλια του καλοκαιριού

Ευχές για καλό μήνα με δυο δετά βραχιόλια.

Λίγο σχοινάκι και χάντρες φτιαγμένες με πολύ μεράκι και έτοιμο το κοσμηματάκι μας,

να φορεθεί από το Πρωί

 

εώς το Βράδι

 

 



 

Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο εσείς διαλέγεται το βιβλίο που θα αγοράσετε, εγώ πάντως πρώτα κοιτάζω το εξώφυλλο και αν μου αρέσει συνεχίζω με τον τίτλο, στο τέλος διαβάζω και τη περίληψη. Ποτέ δεν κοιτάζω το όνομα του/της συγγραφέα. Έτσι λοιπόν, βρέθηκα να έχω στην κατοχή μου αρκετά βιβλία συγκεκριμένων συγγραφέων χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει. Το βιβλίο που σας προτείνω σήμερα συγκαταλέγεται σε αυτή τη κατηγορία.

Ένα ακόμη μυθιστόρημα της Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη (εκδόσεις Ψυχογιός).

"Τέσσερις ήρωες που ερωτεύονται, πονούν, χαίρονται, συγκρούονται, αναρωτιούνται ως που μπορεί να φτάσει ένα άνθρωπος που αγαπάει. Ίσως και μέχρι το φόνο; Είναι ποτέ δυνατόν;  Έχει, άραγε, όρια η αγάπη; (από το οπισθόφυλλο).

 

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο, που έκανε την κόρη μου να βάλει στόχο της ζωής της πως ότι και αν κάνει είτε σε επαγγελματικό επίπεδο είτε σε προσωπικό, να φύγει από την πόλη για να ζήσει κοντά στη φύση.

 

<............Πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω πως οτιδήποτε υπάρχει στη φύση κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους. .... Και χαιρόμουν πολύ που είχα ανακαλύψει το δρόμο της ευτυχίας. Το χώμα, ο ουρανός, τα δέντρα, τα φυτά, τα πουλιά, τα έντομα. Τόσα και τόσα που κρύβει η γη κι εμείς δεν τα ξέρουμε.

                Τώρα που μεγάλωσα ξέρω καλά πως όλα όσα κάνουν ευτυχισμένο έναν άνθρωπο μας τα έδωσε ο Θεός απλόχερα. Κι όσο πιο ευτυχισμένος είναι κανείς τόσο θέλει να αγκαλιάζει τους άλλους γύρω του και να τους κάνει κι εκείνους ευτυχισμένους. Η ζωή είναι τόσο απλή. Τόσο υπέροχη. Γιατί δεν το καταλαβαίνουν αυτό οι άνθρωποι;......................>