Κάπου διάβασα το παρακάτω κείμενο και ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.
Ένα από τα παράδοξα της ζωής είναι πως παρόλο που οι περισσότεροι από μας υπέφεραν σε ποικίλους βαθμούς κατά την παιδική τους ηλικία, λίγοι ξέρουν πώς να φέρονται στα παιδιά τους. Βρισκόμαστε μπροστά σε αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τη φροντίδα του παιδιού. ́Ο,τι θεωρούνταν σωστό πριν από μερικά χρόνια δεν είναι της μόδας σήμερα.
Στη δεκαετία του είκοσι ένας συμπεριφορικός ψυχολόγος με αναμφισβήτητα καλές προθέσεις υποστήριζε ότι πρέπει να μαθαίνουμε πειθαρχία στα μωρά με το να μην τα σηκώνουμε όταν κλαίνε. Ευτυχώς, πολλές μητέρες ποτέ δεν άκουσαν αυτόν ή τις θεωρίες του. Στις επόμενες δύο δεκαετίες οι ερευνητές αποκάλυψαν αυτό που οι μητέρες ήξεραν από πάντα: ένα μωρό κλαίει από φυσική ή συναισθηματική ανάγκη, που δεν υπόκειται σε πειθαρχία. ́Οταν αρνούμαστε σκόπιμα να ανταποκριθούμε στις ανάγκες ενός μωρού του μεταδίδουμε ένα αίσθημα απόρριψης που μπορεί να χρωματίσει όλες τις παρεπόμενες εμπειρίες του.
Η καρδιά της μάνας είναι απολύτως αξιόπιστη: της λέει πώς να δείχνει την αγάπη της με το να αγαπά.
